მერაბ კოსტავა

 

ძმას ქრისტესმიერს

როს მიაკითხავ წმიდა ალაგებს,

თითქოს იერი ეცვლებათ ტაძრებს,

წმიდა მამათა ძვალშესალაგებს,

მღვდელმთავართა და მეფეთა საძვლეს.

გეკითხებიან მოსულხარ სადით,

ხატება შენი ვეღარ გვიცვნია,

წარსულის სუნთქვა ესდენ სიცხადით

საუკუნეა არ განგვიცდია.

ხარ მწირი თამარ დედოფალისა,

საღვთო სინედლის გულში აღმზვრელი,

თუ ნახევარძმა პარსიფალისა,

დიდგორს მოსული ვინმე ტაძრელი,

სამსხვერპლო სისხლით აღვსილი წმინდა

გრაალის მცველი ღვთისგან ცხებული,

თუ საიდუმლოდ ათონის მთიდან

თორნიკესავით დაბრუნებული.

ვინც განგვიახლე ნათლობის მადლი,

კურთხევის ძალა შორს გამიზნული,

როს მოგვეძალა დიდვაჭრის ადლით

დუშმანი ჩვენში შემოხიზნული.

ოდეს ტაძართა შედრკა მწირველი

და მიეფარა ღრუბელს უფალი,

შენ აღიმართე, ვითა პირველი

დაშრეტილ რწმენის ჭირისუფალი.

თვით ზეციერმა შეგარტყა ძალი,

გიპყრა მახვილი რვალთა მლეწავი

და აგიტაცა როგორც ბოძალი

დუშმანის ძვლებში დასახვეწარი.

გჩვეოდა მტერთან არ დარიდება,

შეწყვილებულო სიმტკიცით კლდესთან

და ეძიებდი ჭეშმარიტებას,

ვითა ტარიელ დაკარგულ ნესტანს.

და წინაპართა ტანჯვით ვნებულმან

ერშიც ზრახვანი აღძარ ვნებისა,

როს განაახლე მინავლებული

ხმა ეროვნული თვითშეგნებისა.

ოსტატის სიბრძნით გამოარჩიე,

აზრთა განწყობას უცვალე ფერი,

ხელწერა შენი გულს დაამჩნიე,

ახალ ხარისხზე ასწიე ერი.

შენგან ნატყორცნი გავარდა სიტყვა,

ვითარცა მეხი ცათა მკვეთელი,

ჯიუტი თმენის ზღუდე მისეტყვა

ზღვა საგუბარის დასცა კედელი.

შემოიმტკიცე ფიცვერცხლით ძმანი,

ცეცხლს რომ უნთებდნენ გულში ასულებს,

შლეგებს მოვგავდით მოყმენი ცხრანი,

ვეფხვთან სარკენლად ველად გასულებს.

არ დაგვითრგუნავს სხვათა უფლება,

ყველამ გაიგოს, ყველამ უწყოდეს,

რადგან ჩვენც შევტრფით თავისუფლებას,

ჩვენადვე თავი ხამს გვეყუდნოდეს.

მაგრამ ნესტანი, იგი ნესტანი

ისევ ქაჯთა ჰყავთ გამომწყვდეული,

კვლავაც ზვაობენ მტერთა დასტანი,

უტიფრობს შხამი მათგან ნთხეული.

ცნობამიხდილი წყევლი ცრუ სოფელს,

როს გულისსწორის სახელს აბოდებ,

ვიცი, რა, ვიცი იმის ხელმყოფელს

უშრეტი ცეცხლით დაანაფოტებ.

როს ამოშრება წყევლის სათავე,

ქაჯეთს მიხტომა ნახონ ჯიქური,

მაშინ იხილონ დუშმანის თავი

უწმინდურ სისხლით გადათხიფული.

მისთვისაც გაგთქვამს ზეცა და მყარი

და ქარიშხალი ზღვებზე მქუხარი,

კვლავ გაიელვებ სიმართლის ფარით,

რწმენის სამკლავით და საფუხარით.

გადაიჭრები გზნებით მყოფადში,

დაემკვიდრები ხალხში მითივით,

ზეაღმართულო ჩვენს ეპოქაში,

მიქელანჯელოს კუშტ დავითივით.

დაუცხრომელო სულიერ ცდაში,

დაუსაბამო სიტყვის მხმობელო,

უკიდეგანო ასტრალურ ზღვაში,

დემონთა ხროვის დამამხობელო,

ხომ ხედავ როგორ გართულდა ომი,

ვაჰ, თუ ძალები შემომელია,

თუმცა მარადში ვარ თანამდგომი,

ავთანდილობა ერთობ ძნელია.

ბოროტისათვის მუქაფის მგებელს,

საქმენი ქველნი არ დამიგმია,

მაგრამ სვებედის საწყისთა მძებნელს,

ერთი ამბავი ვერ გამიგია:

სხვებზე უმეტეს თუ გაისარჯე

როს ჩამოგეჭრა ხმა ედემისა,

მოყვასისაგან რად განისაჯე,

ღირსო უკვდავთა დიადემისა.

ალბათ გამოცდა ენება უფალს,

როს გიმზადებდა ხვედრს არ ასაცდენს,

რადგან განგებას რომელი უყვარს

მასვე მოუვლენს სასტიკ განსაცდელს.

რას დაგაკლებდა ბედი ტიალი

ეკალ-ბარდებში სიკეთის მთესველს,

ჭორის ღვართქაფმა გადაგიარა

და როს აგივსეს ძმარით ფიალა

არ აიცდინე სასმელი ესე;

რადგან იცოდი როგორ მავნებლობს,

როცა მაცდური გვიდგას საჭესთან,

რომ სიამაყე, აქ რომ მბრძანებლობს,

მათხოვარია იმ სოფლის ბჭესთან,

რომ წაუხდება მცდელობა უმალ,

გატიალდება როგორც საპყარი,

როს აღმოჩნდება, რომ ამგვარ სტუმარს

ზეცაში არ აქვს თავშესაფარი,

რომ ვერ იხილავს სანუკვარ შედეგს

ჭეშმარიტებას ვინც არ იმშვილდებს,

შეუპოვარი ბრძოლების შემდეგ

ვინაც ვერ ჰპოვა სულის სიმშვიდე,

ძმის აღსარება რომელმაც გასთქვა,

ვინც ვერ დაიცხრო ღელვა გულისა,

ზიარებამდე ვინაც ვერ წარსთქვა

საგალობელი სინანულისა.

 

12 აგვისტო, 1978 წელი, დიდგორობა